B. Mazurek postanowiła przypomnieć o swoim istnieniu. Europarlamentarzystka grupy trzymającej władzę przypuściła atak na lidera opozycji demokratycznej Donalda Tuska. W swoim tweecie posłużyła się często przywoływanym przez propagandę sloganem.
Sentencja Donalda Tuska mówiąca o tym, że “Polskość to nienormalność” niemal codziennie zajmuje należne jej miejsce w tym, co zostało z debaty publicznej. Wypowiedź (a właściwie cytat), której korzenie sięgają 1987 roku wraca do retoryki grupy trzymającej władzę jak bumerang. Choć niedługo minie 36 lat, nie przeszkadza to pisowcom nadal wyrywać fragmentu z kontekstu.
Donald Tusk zaatakowany przez Mazurek
Tekst byłego premiera mówił o zmaganiu się z polską tożsamością. Od polskości w ocenie młodego wówczas Donalda Tuska nie sposób jest ani się uwolnić, ani uciec. Polskośc wywołuje w Donaldzie Tusku nie tylko ślepy, pusty zachwyt: Młody Donald Tusk w 1987 roku przyznaje, jak bardzo ambiwalentne są jego odczucia względem tożsamości Polaka.
– Szarpię się między goryczą i wzruszeniem, dumą i zażenowaniem
– pisał wówczas, mając na myśli wszystkie karty polskiej historii i przemyślenia na ich temat.
Choć Donald Tusk nigdy bycia Polakiem się nie wypierał, a wręcz odczuwał polskość silniej niż zapewne jakikolwiek uliczny patriota, nie przeszkodziło to eurodeptowanej PiS zaatakować lidera opozycji demokratycznej.
– Zamiast programu Tusk proponuje: populizm, insynuacje, kłamstwa, obłudę i groźby. Dlaczego? Być może nie zależy mu na Polsce, bo dla niego: ,,Polskość to nienormalność”. A może po prostu, jest nieudolnym politykiem i złym człowiekiem?
– insynuowała w oparciu o manipulację Mazurek na Twitterze.
– Z tym Polska to nienormalność, to proszę lepiej i uważniej słuchać swojego prezesa, bo będzie Pani miała problemy. On już dawno sobie to odpuścił, bo wie, że to cytat z Piłsudskiego. Pani tego nie wie?
– zwrócił jej uwagę jeden z internautów.
Donald Tusk, “Polak rozłamany”, “ZNAK” 1987, nr 11-12 (pełny tekst)
Polskość jako zadany temat… Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie, majaczą Dzikie Pola i Jasna Góra, dziejowe misje, polskie miesiące, zwycięstwa i klęski. Zwycięstwa?
Jak wyzwolić się z tych stereotypów, które towarzyszą nam niemal od urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami? Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń?
Polskość to nienormalność — takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać, a zrzucić nie potrafię (nie chcę mimo wszystko?), wypaliły znamię i każą je z dumą obnosić. Więc staję się nienormalny, wypełniony do granic polskością, i tam, gdzie inni mówią człowiek, ja mówię Polak; gdzie inni mówią kultura, cywilizacja i pieniądz, ja krzyczę Bóg, Honor i Ojczyzna (wszystko koniecznie dużą literą); kiedy inni budują, kochają się i umierają, my walczymy, powstajemy i giniemy. I tylko w krótkich chwilach przerwy rozważamy nasz narodowy etos odrobinę krytyczniej, czytamy Brzozowskiego i Gombrowicza, stajemy się normalniejsi.
Jest jakiś tragiczny rozziew w polskości – między wyobrażeniem a spełnieniem, planem a realizacją. Jest ona etosem pechowców, etosem przegranych i zarazem niepogodzonych ze swą przegraną. Wolność jest w nim wartością najwyższą — [—-] [Ustawa z dnia 31 VII 1981 r. O kontroli publikacji i widowisk, art. 2 pkt 6 (Dz. U. nr 20 poz. 99, zm.: 1983 Dz. U. nr 44 poz. 204)] porywa się na czyny wielkie z mizernym zwykle skutkiem. Polskość w rzeczy samej jest nieadekwatną do ponurej rzeczywistości projekcją naszych zbiorowych kompleksów. Piękniejsza od Polski, jest ucieczką od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej. I dlatego tak często nas ogłupia, zaślepia prowadzi w krainę mitu. Sama jest mitem.
Tak, polskość kojarzy się z przegraną, z pechem, z nawałnicami. I trudno, by było inaczej. „Czym jest nasze życie? — pisał Andrzej Bobkowski w Szkicach piórkiem (ile w nich trafnych uwag o polskości!). — Nawijaniem na kawałek tekturki krótkich kawałków nitki bez możności powiązania ich ze sobą. Gdzie mam szukać metryki urodzenia mojego dziadka? Gdzie odnaleźć ślad prababki? Do czego przyczepić cofającą się wstecz myśl? Do niczego — do opowiadań, prawie do legend tego kraju, który wynajął sobie w Europie pokój przechodni i przez dziesięć wieków usiłuje urządzić się w nim z wszelkimi wygodami i ze złudzeniem pokoju z osobnym wejściem, wyczerpując całą swą energię w kłótniach i walkach z przechodzącymi. Jak myśleć o urządzeniu tego pokoju ładnymi meblami, bibelotami, serwantkami, gdy błocą ciągle podłogę, rozbijają i obtłukują przedmioty? To nie jest życie — to ciągła tymczasowość życia motyla i dlatego w charakterze naszym jest może tyle cech przypominających tego owada. Jakim cudem mamy być mrówkami?…”
Gdy spisuję te luźne uwagi, czuję w każdym momencie, że coś umyka, że z wielkim trudem formułuję nawet banalne myśli. Refleksja zniekształcona jest nastrojem, emocją, a i te są zmienne. Bo choć polskość wywołuje skojarzenia kreślone przez historię, jest ona także przecież dzianiem się, jest niepewnym spojrzeniem w przyszłość. I szarpię się między goryczą i wzruszeniem, dumą i zażenowaniem. Wtedy sądzę — tak po polsku, patetycznie – że polskość, niezależnie od uciążliwego dziedzictwa i tragicznych skojarzeń, pozostaje naszym wspólnym świadomym wyborem.
źródło: Twitter/”Znak” 1987, nr 11-12
